Яке аз манфиатҳои асосииба оташ тобовар офтоб ғалтаки кӯр матоъон аст, ки он метавонад ба пешгирии паҳншавии оташ дар сурати сӯхтор мусоидат кунад.Баръакси пардаҳо ё пардаҳои анъанавӣ, ки метавонанд ба осонӣ оташ гиранд ва алангаро дар тамоми ҳуҷра паҳн кунанд, пардаҳои ғилдиракдори ба оташ тобовар аз сӯхтор тарҳрезӣ шудаанд ва паҳншавии оташро суст мекунанд.Ин метавонад ба сокинон вақти бештаре диҳад, то фазоро тарк кунанд ва ба оташнишонон вокуниш нишон диҳанд.

Илова бар хосиятҳои ба оташ тобовар, пардаҳои ғалтаки офтобӣ ба оташ тобовар низ бартариҳои муқаррариро пешниҳод мекунандпардаҳои ғилдиракдори офтобӣ.Онҳо метавонанд барои кам кардани гармӣ ва дурахш, муҳофизат кардани мебел аз осеби офтоб кӯмак расонанд ва махфиятро таъмин кунанд.Онҳо инчунин тоза кардан ва нигоҳдорӣ осонанд, ки онҳоро барои доираи васеи ҷойҳо интихоби амалӣ мегардонад.

Ҳангоми интихоби ба оташ тобоварматоъ ғалтаки кӯр офтоб, муҳим аст, ки барои ҷустуҷӯи маҳсулоте, ки ба стандартҳои саноатӣ барои муқовимат ба оташ тобоваранд, ба монанди NFPA 701. Ҳамчунин риояи дастурҳои дурусти насбкунӣ муҳим аст, то боварӣ ҳосил намоед, ки пардаҳо дуруст насб карда шудаанд ва дар ҳолати сӯхтор дуруст кор мекунанд.

Хулоса, ба оташ тобоварматоъ ғалтаки кӯр офтобинтихоби оқилона барои ҳама ҷойҳое мебошад, ки бехатарии сӯхтор афзалияти аввалиндараҷа аст.Бо таъмин намудани ҳам аз офтоб ва ҳам муқовимат ба оташ, ин пардаҳо як қабати иловагии муҳофизатро пешниҳод мекунанд, ки метавонанд ба бехатарии сокинон ва пешгирии паҳншавии аланга мусоидат кунанд.Боварӣ ҳосил кунед, ки маҳсулоти баландсифат ва ба оташ тобоварро интихоб кунед ва дастурҳои дурусти насбро риоя кунед, то ҳадди аксар бехатарӣ ва муҳофизатро таъмин кунед.